راهكارهاي اساسي نظام اجتماعي سيستم حفاظت محيط زيست كشور :
1- ضرورت بهره گيري از پتانسيل هاي برخوردار از نيرو و امكانات و تجهيزات همچون تشكل هاي خصوصي ، موسسات و مراكز مردمي N.G.O هاي سازمانها و ادارات ، سازمانهاي عمومي غير دولتي برخوردار ، سازمان هاي عمومي نظامي برخوردار
2- به روزرساني و دانش بنيان دانش سرشماري و حفاظت محيط زيست با رويكرد اقتصاد دانش بنيان و زيست بوم
3- بازگشت به قرق هاي اختصاصي و عمومي نيم قرن گذشته و تشكيل N.G.O هاي بومي و ملي با ساختار تشكل هاي خانه ، مركز و موسسه
4- بهره گيري از لشگرنامرئي جامعه يعني زنان در پيشگيري از انتشار زباله در طبيعت و صرفه جوئي در مصرف آب در خانه و تشكيل مجامع عمومي و مردمي با كمك سازمانهاي برخوردار
5- سوق دادن ساختار يگان حفاظتي محيط زيست از محيط بان سازماني به دشت بان خصوصي و ايجاد تعامل ويژه با سازمانها و نهادهاي نظامي برخوردار غير دولتي
6- حركت به سمت توانائي درجمع آوري ، ذخيره سازي ، دسترسي ، پردازش داده ها ، تبديل داده ها به اطلاعات و تبديل اطلاعات به دانش و بهره گيري آنها در جهت تغيير بسياري از مسائل محيطي از جمله بخش شكار
7- تغيير از نظام هاي ارتباطي محدود به زمان و مكان به نظام هايي انعطاف پذير از لحاظ زماني و مكاني متناسب با نيازها و زمانبندي ها براي دستيابي به بخش فعالين اجتماعي و نظامي خيرين وگذار از نظام خيرين سلامت به خيرين محيط زيست َ